West-Brabant

Angstcultuur in de West-Brabantse jeugdzorg en pleegzorg (deel 6)

Stockfoto's (bewerkt): PIxabay

Hans-Jorg van Broekhoven Hans-Jorg van Broekhoven

We brengen een serie artikelen over wat er goed en niet goed gaat in de jeugdzorg en pleegzorg in onze regio. Tot nu toe gingen veel verhalen vooral over wat er allemaal mis is. Toch zijn er ook veel positieve zaken te melden, vertelt een pleegmoeder namens zichzelf en een hoop anderen gezinnen. Dat neemt niet weg dat ze tevens verbeterpunten ziet.

Jeugdzorg en Pleegzorg liggen nogal eens onder vuur. Ouders, pleegouders en verzorgers voelen zich vaak niet serieus genomen of worden als niet bekwaam afgedaan. Kinderen worden te snel uit huis gehaald, vaak met rampzalige gevolgen. Dat is het beeld dat is ontstaan. Recent nog wijdde het VPRO-programma Argos er een programma van een uuraan. Het schetst bepaald geen vrolijk beeld.  

Ook in onze regio is het nodige aan de hand, laten we met een serie artikelen over de angstcultuur in de Zuidwest-Brabantse jeugdzorg zien. Maar het is niet alleen kommer en kwel, stelt Ingrid Hoffman gerust. De Bredase is zeer actief bij de pleegouderraad van Vigere Pleeg- & Gezinshuis Zorg en volgt een opleiding om als trainer pleegouders te gaan ondersteunen. Ze heeft bovendien veel contact met West-Brabantse gemeentes over pleegzorg. Daar valt nog veel te verbeteren maar ze is positief gestemd.

‘Ik heb eigenlijk alleen maar positieve verhalen te vertellen’ 

Door: Hans-Jorg van Broekhoven

Ingrid Hoffman is niet alleen als secretaris van de pleegouderraad nauw betrokken bij Vigere. Dat is ze ook bij de medezeggenschap en als vrijwilliger werving, communicatie en PR bij die organisatie. Ze werkt mee aan de nieuwsbrief en onderhoudt contacten met de nodige gemeenten als het gaat om pleegzorg en -ouderschap. Zelf is ze in 2013 pleegmoeder geworden en haar ervaringen inspireerden zelfs tot het actief willen ondersteunen van anderen. Daarom volgt ze daartoe nu een opleiding.

Natuurlijk kent ze eveneens de minder rooskleurige kanten van de medaille. In coronatijden werkt ze vanuit huis maar daarvoor hoorde ze op de Vigere burelen best voorbeelden die niet vrolijk stemden. Toch heeft ze vooral lof voor deze organisatie:  “Ik heb eigenlijk alleen maar positieve verhalen te vertellen.” Dat het voorheen bij Just wel eens anders was, geeft ze grif toe.

Spannend

Er moest zeven jaar geleden best een knoop worden doorgehakt, vertelt Ingrid eerlijk. Haar kinderen, twee jongens en een meisje, waren 13, 16 en 17 toen via school een e-mail binnenkwam omdat er een pleeggezin werd gezocht voor de uit Burundi afkomstige Espoir. De 13-jarige vluchteling woonde in een gezinsvervangend tehuis en had het er niet naar zijn zin. Samen met haar man Ed én de kinderen heeft deze moeder toen besproken of ze de jongen in hun midden wilden opnemen en het antwoord was ja. “Best spannend”, geeft ze toe. “Hij had nogal een rugzakje wisten we, verder kenden we hem ook nog niet.” Bij de eerste kennismaking was er echter meteen een klik en dus kwam hij bij het gezin terecht. Het duurde ongeveer een jaar voordat iedereen gewend was maar dat hoort erbij. Inmiddels studeert Espoir in Nijmegen maar hij komt, net als zijn broers en zus, nog geregeld naar zijn ouderlijk huis.

Het is niet niks, weet Ingrid dus uit eigen ervaring, om iemand in huis te halen die onderdeel wordt van je gezin. Ze is te spreken over de hulp en begeleiding die daarbij beschikbaar was, voor hen allen. Al beseft ze zich ook dat het feit dat er geen biologische ouders of familie in het spel waren, hun situatie een stuk vereenvoudigde. Als dat wel het geval is, wil het nogal eens behoorlijk lastiger worden. Verder heeft het tevens te maken met hoe je zelf in het leven staat, stelt ze. “Je moet je niet gek laten maken.”

Bij gemeentes op de agenda krijgen

Pleegzorg is een gevoelig onderwerp. Dat merkt Hoffman geregeld als ze namens Vigere, de pleegouderraad of als ervaringsdeskundige optreedt. “Omdat het om kinderen gaat die vaak een rugzak hebben, van alles meemaakten.” Ze noemt dramatische zaken als mishandeling, misbruik, alcoholisme als voorbeelden, maar er zijn veel meer schrijnende zaken die een kind meegemaakt kan hebben. Toch gaat er een hoop goed, weet ze, en in haar ervaring helpen instanties je daar vaak prima bij. Haar grote zorg zit vooral in de wijze en mate waarop gemeenten het pleegouderschap stimuleren. Daar is nog veel te weinig aandacht voor, ook in regio Zuidwest-Brabant. Als voorbeeld geeft ze wat websites opleveren wanneer je als zoekterm ‘pleegzorg’ intikt. Die van de gemeente Bergen op Zoom geeft nul resultaten, Roosendaal toont wat algemeenheden en doorverwijzingen, de Woensdrechtse site geeft vooral oudere informatie.

Zelfs kostenbesparend

Volgens Ingrid zou er vaker ingezet moeten worden op pleegzorg en daar heeft ze meerdere argumenten voor. Heel belangrijk is dat het voor kinderen bijna altijd de beste oplossing is. Maar ook om budgettaire redenen zouden gemeenten er slim aan doen hier op in te zetten. Het kost vele malen minder dan alle andere vormen van opvang. Er zijn momenteel nieuwe vormen van pleegzorg in ontwikkeling en daarbij is de ambassadrice actief betrokken. Ze is ervan overtuigd dat mensen nog steeds prima te inspireren zijn tot het pleegouderschap. Het zou wel erg helpen als gemeentes dit ook actief stimuleren en faciliteren.

Lees ook de rest van de serie door hier te klikken.